پلاک ۱+۱۲
Thursday, December 12, 2002
ديروز وقتي به طور اتفاقي آلبوم بچگيام رو ورق زدم؛حس افتضاحي بهم دست داد؛
احساسي که قابل بيان نيست؛اما هر آدمي با مشاهده قسمتي از گذشتش؛ به هر شکلي اينوضع رو به خوبي حس مي کنه ؛وقتي چشمم به عکسي از خودم افتاد که
که با يه لبخند معصومانه و فارغ از هر نوع دغدغه خاطر به دوربين نگاه کرده بودم؛آه از نهادم بلند شد .
اين البوم در نهايت منو به يه گذشته دور و مبهم اما بکر و دست نخورده
برد؛بدم نمي آد چند صباحي به اون دوره برگردم تا طعم بيخبري محض رو دوباره
بچشم.
احساسي که قابل بيان نيست؛اما هر آدمي با مشاهده قسمتي از گذشتش؛ به هر شکلي اينوضع رو به خوبي حس مي کنه ؛وقتي چشمم به عکسي از خودم افتاد که
که با يه لبخند معصومانه و فارغ از هر نوع دغدغه خاطر به دوربين نگاه کرده بودم؛آه از نهادم بلند شد .
اين البوم در نهايت منو به يه گذشته دور و مبهم اما بکر و دست نخورده
برد؛بدم نمي آد چند صباحي به اون دوره برگردم تا طعم بيخبري محض رو دوباره
بچشم.
Comments:
Post a Comment
